Θα ήθελα προτού παραθέσω τις σκέψεις μου για τις αλλαγές που
αναμένουμε για άλλη μια φορά στο χώρο της εκπαίδευσης να σας θυμίσω τους
στίχους του κάτωθι τραγουδιού:
«Αυτό τον κόσμο τον καλό
τον χιλιομπαλωμένο
βρε ράβε ξήλωνε, ράβε ξήλωνε
δουλειά, δουλειά, δουλειά να μη σου λείπει.»
Έχοντας επίγνωση ότι θα πρέπει καθημερινά να ενημερωνόμαστε για καθετί που συμβαίνει γύρω μας και πολύ περισσότερο να λαμβάνουμε υπόψη τις εξελίξεις στον κλάδο μας, οφείλω να ομολογήσω ότι μπορώ να γνωρίζω τι συμβαίνει χωρίς να παρακολουθώ ιδιαίτερα τα γεγονότα, όχι γιατί έχω κάποιο χάρισμα, αλλά γιατί όλα έχουν γίνει δυστυχώς τόσο προβλέψιμα.
Εδώ και εφτά χρόνια εργάζομαι ως αναπληρώτρια δασκάλα. Για την ακρίβεια, καθώς το σχολικό έτος διαφοροποιείται, εργάζομαι 4 χρόνια 3 μήνες και 29 μέρες, γιατί μετά τον Ιούνιο απολύομαι και μετά ξανά από την αρχή. Δεν είμαι από αυτούς που έχουν ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα μιας και τις περισσότερες φορές ο νομός μου δίνει κενά, οπότε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο εργάζομαι κοντά στον τόπο μου. Άλλοτε από τα μέσα Σεπτέμβρη -μια χρονιά έχω πετύχει μόνο τον Αγιασμό- άλλοτε Οκτώβρη, το πολύ μέχρι Δεκέμβρη έχω τοποθετηθεί σε κάποιο σχολείο. Τόσο εγώ, όσο και χιλιάδες ακόμα εκπαιδευτικοί θα τρέξουμε, μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που μας δίνεται, με μια βαλίτσα στο χέρι, να αναλάβουμε υπηρεσία στο νέο μέρος, να ψάξουμε γρήγορα για σπίτι, να γνωρίσουμε το σχολείο και τους συναδέλφους μας, την καινούργια μας τάξη και 20 νέες ψυχές που μας περιμένουν να τους μεταφέρουμε την ομορφιά της γνώσης, αλλά αντ΄ αυτού για ένα μικρό χρονικό διάστημα οι μαθητές γίνονται κοινωνοί της κούρασής μας, του άγχους και της εν γένει σύγχυσής μας, καθώς το ένα κομμάτι του μυαλού μας είναι στην τάξη και το άλλο στη νέα μας ζωή και στις ποικίλες υποχρεώσεις που τρέχουν.
Προσωπικά, λοιπόν, με τη μικρή προϋπηρεσία που έχω, γνωρίζω ότι η εκπαίδευση μάλλον καρκινοβατεί και δεν μπορεί να στηριχθεί σε ένα σύστημα τόσο ελλιπές ίσως και ασθενικό, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη σημερινή κατάσταση. Αναρωτιέμαι, μπορεί ένας εκπαιδευτικός να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του τις εργασιακές, να σκύψει πάνω στα προβλήματα των παιδιών και των οικογενειών τους, όταν ο ίδιος δεν έχει πατήσει σταθερά στα πόδια του; Εκτός αν αυτός είναι ο στόχος και απλώς επιβεβαιώνεται ο φόβος μου, ότι δηλαδή θέλουμε ανθρώπους φοβισμένους δυστυχισμένους και δη χωρίς όνειρα . Ανθρώπους που γίνονται εσωστρεφείς, ανθρώπους μικρούς, εγωιστές και κοντόφθαλμους που αδιαφορούν για όσους θαλασσοπνίγονται καθημερινά, για τις μητέρες που δεν έχουν γάλα για το παιδί τους, για τους γιατρούς που δεν έχουν γάζες για τους ασθενείς του . Ανθρώπους που παλεύουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα και το αυτονόητο, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρώτη τη γραμμή αυτές τις τόσο κομβικές και ιστορικές στιγμές που βιώνει η πατρίδα μας. Νομίζω, ότι είναι τουλάχιστον προσβλητικό να μας καλείτε σε έναν εθνικό διάλογο για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να στοιβαχτούμε σε ένα τρένο που δεν έχει προορισμό. Λοιπόν, η απάντηση είναι μια: «Με κανέναν τρόπο και για κανένα λόγο δε θέλουμε να στοιβαχτούμε. Απαιτούμε μόνιμη εργασία για όλους»!
«Αυτό τον κόσμο τον καλό
τον χιλιομπαλωμένο
βρε ράβε ξήλωνε, ράβε ξήλωνε
δουλειά, δουλειά, δουλειά να μη σου λείπει.»
Έχοντας επίγνωση ότι θα πρέπει καθημερινά να ενημερωνόμαστε για καθετί που συμβαίνει γύρω μας και πολύ περισσότερο να λαμβάνουμε υπόψη τις εξελίξεις στον κλάδο μας, οφείλω να ομολογήσω ότι μπορώ να γνωρίζω τι συμβαίνει χωρίς να παρακολουθώ ιδιαίτερα τα γεγονότα, όχι γιατί έχω κάποιο χάρισμα, αλλά γιατί όλα έχουν γίνει δυστυχώς τόσο προβλέψιμα.
Εδώ και εφτά χρόνια εργάζομαι ως αναπληρώτρια δασκάλα. Για την ακρίβεια, καθώς το σχολικό έτος διαφοροποιείται, εργάζομαι 4 χρόνια 3 μήνες και 29 μέρες, γιατί μετά τον Ιούνιο απολύομαι και μετά ξανά από την αρχή. Δεν είμαι από αυτούς που έχουν ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα μιας και τις περισσότερες φορές ο νομός μου δίνει κενά, οπότε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο εργάζομαι κοντά στον τόπο μου. Άλλοτε από τα μέσα Σεπτέμβρη -μια χρονιά έχω πετύχει μόνο τον Αγιασμό- άλλοτε Οκτώβρη, το πολύ μέχρι Δεκέμβρη έχω τοποθετηθεί σε κάποιο σχολείο. Τόσο εγώ, όσο και χιλιάδες ακόμα εκπαιδευτικοί θα τρέξουμε, μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που μας δίνεται, με μια βαλίτσα στο χέρι, να αναλάβουμε υπηρεσία στο νέο μέρος, να ψάξουμε γρήγορα για σπίτι, να γνωρίσουμε το σχολείο και τους συναδέλφους μας, την καινούργια μας τάξη και 20 νέες ψυχές που μας περιμένουν να τους μεταφέρουμε την ομορφιά της γνώσης, αλλά αντ΄ αυτού για ένα μικρό χρονικό διάστημα οι μαθητές γίνονται κοινωνοί της κούρασής μας, του άγχους και της εν γένει σύγχυσής μας, καθώς το ένα κομμάτι του μυαλού μας είναι στην τάξη και το άλλο στη νέα μας ζωή και στις ποικίλες υποχρεώσεις που τρέχουν.
Προσωπικά, λοιπόν, με τη μικρή προϋπηρεσία που έχω, γνωρίζω ότι η εκπαίδευση μάλλον καρκινοβατεί και δεν μπορεί να στηριχθεί σε ένα σύστημα τόσο ελλιπές ίσως και ασθενικό, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη σημερινή κατάσταση. Αναρωτιέμαι, μπορεί ένας εκπαιδευτικός να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του τις εργασιακές, να σκύψει πάνω στα προβλήματα των παιδιών και των οικογενειών τους, όταν ο ίδιος δεν έχει πατήσει σταθερά στα πόδια του; Εκτός αν αυτός είναι ο στόχος και απλώς επιβεβαιώνεται ο φόβος μου, ότι δηλαδή θέλουμε ανθρώπους φοβισμένους δυστυχισμένους και δη χωρίς όνειρα . Ανθρώπους που γίνονται εσωστρεφείς, ανθρώπους μικρούς, εγωιστές και κοντόφθαλμους που αδιαφορούν για όσους θαλασσοπνίγονται καθημερινά, για τις μητέρες που δεν έχουν γάλα για το παιδί τους, για τους γιατρούς που δεν έχουν γάζες για τους ασθενείς του . Ανθρώπους που παλεύουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα και το αυτονόητο, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρώτη τη γραμμή αυτές τις τόσο κομβικές και ιστορικές στιγμές που βιώνει η πατρίδα μας. Νομίζω, ότι είναι τουλάχιστον προσβλητικό να μας καλείτε σε έναν εθνικό διάλογο για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να στοιβαχτούμε σε ένα τρένο που δεν έχει προορισμό. Λοιπόν, η απάντηση είναι μια: «Με κανέναν τρόπο και για κανένα λόγο δε θέλουμε να στοιβαχτούμε. Απαιτούμε μόνιμη εργασία για όλους»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου