Τουλάχιστον δυο μήνες πριν από την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, δεν υπήρξε δήλωση του υπουργού Παιδείας που να μην περιελάμβανε στο μενού της ότι «τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά και ότι θα κερδίσουμε αυτό που πολλοί έχουν ονομάσει "στοίχημα 30ετίας", με όλους τους απαραίτητους εκπαιδευτικούς και τα βιβλία στη θέση τους».
«Επιστροφή στην κανονικότητα για την παιδεία». Πανηγυρίζουν υπουργοί, κυβερνητικοί βουλευτές και παράγοντες με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Κανονικό δούλεμα. Εθισμένοι στο ψέμα και την εξαπάτηση, με μια καλοστημένη επικοινωνιακή προπαγάνδα, προσπαθούν να κάνουν το μαύρο άσπρο. Όμως όσο και να μεταμφιέζονται, όσο καταιγιστική κι αν είναι η επιχείρηση αποπροσανατολισμού του υπουργείου Παιδείας, δεν μπορεί να κρυφτεί τόση μαυρίλα που έχει σκεπάσει τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς.
Οι ημερομηνίες του σχολικού έτους, έναρξη, λήξη, εξετάσεις κλπ έχουν αποκτήσει μια τυπικότητα. Και σε αυτό, το υπουργείο Παιδείας μοιάζει σαν μια εταιρεία τραίνων που το μόνο που την ενδιαφέρει, για την έξωθεν καλή μαρτυρία, είναι να έχει ένα καλό διαφημιστικό προσπέκτους με βεβαιότητες και σιγουριές σχολικού έτους 2016-2017 και όπως και κάθε χρονιά, έτσι και φέτος έχουμε επανάληψη διακηρύξεων για το αυτονόητο:
«Τα σχολεία θα ανοίξουν και όλοι οι εκπαιδευτικοί και τα βιβλία θα είναι στη θέση τους». Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Όσο κι αν ο υπουργός Παιδείας προσπαθεί με δηλώσεις του να πείσει την κοινωνία ότι «επιτέλους μετά από 30 χρόνια θα είναι η πρώτη φορά που με την έναρξη των μαθημάτων όλα θα λειτουργούν κανονικά», η πραγματικότητα θα τον διαψεύδει οικτρά. Γιατί είναι σαφές πια με ποια κριτήρια ασκεί την εκπαιδευτική πολιτική η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ και το υπουργείο Παιδείας.
Τα κριτήριά τους είναι οι μνημονιακές οικονομικές και θεσμικές δεσμεύσεις που έχουν υπογράψει. Δηλαδή οι σφοδρές περικοπές σε σχολεία, εκπαιδευτικούς, μαθητές και χρηματοδότηση. Φυσικά κριτήριό τους δεν είναι οι ανάγκες των μαθητών, αλλά οι ανάγκες των δανειστών. Κριτήριό τους δεν είναι η σταθερή εργασία, αλλά η εργασιακή ευελιξία και ομηρία.
Δε φτάνουν οι γραμμές στη σελίδα αυτή για να καταγραφούν νόμοι, προεδρικά διατάγματα, εγκύκλιοι που εξειδικεύουν-συγκεκριμενοποιούν την επίθεση αυτή.
Από τη μείωση/τροποποίηση του ωρολογίου προγράμματος στα γυμνάσια και στα δημοτικά, την 3η(!) ανάθεση μαθημάτων και την κατάργηση της 3ωρης μείωσης για τους υπεύθυνους στα εργαστήρια Πληροφορικής -Φυσικών Επιστημών μέχρι την αυστηροποίηση των προϋποθέσεων λειτουργίας τμημάτων προσανατολισμού στο Λύκειο, στα νηπιαγωγεία, στα ΕΠΑΛ, εγγραφών στα εσπερινά και τις ρυθμίσεις για την ειδική αγωγή, την αύξηση του ωραρίου των νηπιαγωγών στις 25 ώρες (κακός οιωνός για το ωράριο όλων των εκπαιδευτικών), την αύξηση του εργασιακού ωραρίου των δασκάλων, μέχρι την κατάργηση του δάσκαλου του ολοήμερου, το ίδιο μαύρο νήμα συνδέει τα μέτρα αυτά με όλο το προηγούμενο μνημονιακό νομοθετικό πλαίσιο.
Το «Ενιαίο Ολοήμερο Σχολείο» μαζί με τα νομοσχέδια για το «ενιαίο ολοήμερο νηπιαγωγείο» και την ειδική αγωγή, αποτελούν συνέχεια των συντηρητικών εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων των προκατόχων τους.
Αποτελούν πλήρη ευθυγράμμιση με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ, που θεωρούν ότι το δημόσιο σχολείο πρέπει να έχει «αποτελέσματα» με όσο το δυνατόν λιγότερο οικονομικό κόστος. Αποτελούν πλήρη ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις των «θεσμών» για ακόμα μεγαλύτερες περικοπές στο δημόσιο, αφού μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος θα υπάρξουν νέα μέτρα ύψους 5,2 δις με βασική αιχμή τη διάλυση του δημόσιου τομέα.
Ταυτόχρονα, για μια ακόμα χρονιά η ελαστική εργασία των αναπληρωτών καλείται να καλύψει χιλιάδες πραγματικά κενά στην εκπαίδευση, ενώ ο νέος τύπος σχολείου γενικεύει το σχολικό μοντέλο του κατακερματισμού της γνώσης και των αντικειμένων, κομμένο και ραμμένο στα όρια των μνημονιακών περιορισμών και των συντηρητικών αναδιαρθρώσεων και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για αθρόες υποχρεωτικές μετακινήσεις εκτός περιοχής.
Καταμεσής του θέρους σαν τον «διαρρήκτη» που χτυπά μέσα στο καλοκαίρι ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης αποφάσισε να επιβάλλει σειρά επιπρόσθετων μέτρων όμοιων με των προκατόχων του για τον περιορισμό και τη συρρίκνωση των σχολικών μονάδων (κλείσιμο τμημάτων, ομάδων προσανατολισμού, ΕΠΑΛ κλπ) ώστε να «εξαφανίσει» από το χάρτη τμήματα, σχολεία και να ελαχιστοποιήσει τα πραγματικά κενά.
Ας μην ξεχνάμε πως μόλις στα τέλη της περασμένης σχολικής χρονιάς κατόρθωσε με ένα λογιστικό τερτίπι, καταργώντας τους υπεύθυνους εργαστηριών, μειώνοντας τις ώρες του ωρολογίου προγράμματος στα Γυμνάσια (κόβοντας ώρες από Αρχαία, Γεωγραφία, Βιολογία, Οικιακή Οικονομία κλπ), κόβοντας με τραγικά αντιπαιδαγωγικό τρόπο τμήματα στα Αγγλικά, να δημιουργήσει νέες "δεξαμενές" πλεοναζόντων εκπαιδευτικών.
Τα παραδείγματα, από την «εκπαιδευτική ιστορία» είναι άφθονα και η εμπειρία μεγάλη καθώς κάθε χρόνο αναπνέουμε τα αποκαΐδια των υποσχετικών.
Οι υποσχέσεις των υπουργών Παιδείας ως ανάμνηση
⇒ Για παράδειγμα, τέτοιες μέρες πέρσι, στις 11 Αυγούστου του 2015, ο τότε υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς δηλώνει σε συνέντευξή του ότι «τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά χωρίς προβλήματα». Ο υπουργός διαβεβαιώνει τους γονείς ότι «από 1η Σεπτεμβρίου όλα θα είναι στη θέση τους».
Παράλληλα σημειώνει ότι «είχαμε στην αρχή μια εκτίμηση για κενά μεγαλύτερα από ότι στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι. Η αρχική εκτίμηση ήταν γύρω στις 20 χιλιάδες αλλά από ότι φαίνεται είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα, θα είναι περίπου οι μισοί και αυτά τα κενά καλύπτονται πλήρως από τον υπάρχοντα προϋπολογισμό τόσο τον τακτικό όσο και από τα ΕΣΠΑ».
Το αποτέλεσμα; Η σχολική χρονιά ολοκληρώθηκε με 3.500 κενά ενώ οι προσλήψεις αναπληρωτών ξεπέρασαν τις 22.000!
⇒ Πρόπερσι (2014), τέτοιον καιρό, ο τότε Υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος, απέστειλε σε όλες τις Σχολικές Μονάδες της χώρας το εξής μήνυμα: «Όλα τα σχολεία της χώρας ανοίγουν σήμερα τις πόρτες τους για να καλωσορίσουν τους μαθητές. Όλα τα σχολεία της χώρας έχουν έγκαιρα τα βιβλία. Η εκπαίδευση, η μόρφωση και η παιδεία πρέπει να αποτελούν τα εφόδια όλων των μαθητών».
Χαρακτηριστικό της κενότητας των διακηρύξεων του τότε Υπουργού Παιδείας είναι το γεγονός ότι μέχρι και το τέλος του σχολικού έτους πάνω από 1000 θέσεις εκπαιδευτικών έμειναν ακάλυπτες, παρόλο που ο Ανδρέας Λοβέρδος προκειμένου να αντιστοιχήσει τις δηλώσεις του με την πραγματικότητα εφηύρε νέους αντιεκπαιδευτικούς, όσο και ευφάνταστους, τρόπους «κάλυψης» των κενών στα σχολεία.
Από τη μια, δεν δίστασε να αλλάξει τα αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα στα ολοήμερα σχολεία και, από την άλλη, άλλαξε τις αναθέσεις μαθημάτων στους καθηγητές, στην καταφανώς αντιεκπαιδευτική λογική: «δεν με ενδιαφέρει αν μπορείς να διδάξεις το μάθημα, με ενδιαφέρει να μη φαίνονται τα κενά».
Και αυτό ήταν το πρώτο βήμα, καθώς δεν δίστασε να ανακοινώσει ότι προετοιμάζει νέα «κοπτοραπτική» στα προγράμματα σπουδών, «συγχώνευση-κατάργηση ειδικοτήτων» και μετάλλαξη του εκπαιδευτικού σε «τεχνικό» που μπορεί να διδάξει τα πάντα και να μετακινείται παντού. Παράλληλα, σε μια έκρηξη μεγαλοφυών ιδεών προσκάλεσε αδιόριστους για εθελοντική εργασία (κάλυψη των κενών) με αμοιβή ...μόρια!
⇒ Στις αρχές του Σεπτεμβρίου του 2013 ο τότε Υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, δήλωνε: «Σήμερα, σε όλη την Ελλάδα, κάθε μαθητής έχει τα βιβλία του και κάθε τάξη το δάσκαλο και τον καθηγητή της».
Μάλιστα, με την κυνικότητα που τον χαρακτηρίζει, την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου του ίδιου έτους δεν δίστασε να δηλώσει ότι «όλοι οι εκπαιδευτικοί από τον Σεπτέμβριο του 2013 αποκτούν οργανική θέση στο σχολείο χωρίς όρια ωρών και γραφειοκρατικά τερτίπια τοποθέτησης που γεννούν ανασφάλεια και αδιαφάνεια», όταν λίγο πριν είχε θέσει σε διαθεσιμότητα – απόλυση 2.100 εκπαιδευτικούς και είχε καταργήσει 46 τεχνικές ειδικότητες.
Και εκείνη τη χρονιά, χιλιάδες ήταν τα ακάλυπτα κενά εκπαιδευτικών και το Υπουργείο Παιδείας προχώρησε σε συγχωνεύσεις τμημάτων, ακόμη και μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους για να λειτουργήσουν τα σχολεία που δεν είχαν εκπαιδευτικούς.
Λίγο πριν, με εργαλείο την αύξηση του ωραρίου των καθηγητών Γυμνασίων και Λυκείων δίνει νέα διάσταση στο σχεδιασμό για μείωση των αναγκών για εκπαιδευτικό προσωπικό.
⇒ «Το στοίχημα θα κερδηθεί και η νέα σχολική χρονιά θα ξεκινήσει κανονικά και χωρίς προβλήματα» διατυμπάνιζε, με κάθε ευκαιρία, τέτοιες μέρες, το 2011, τη σχολική χρονιά 2011/12, η τότε Υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου.
Σε δήλωσή της ανέφερε: «τα σχολεία θα ανοίξουν εφέτος χωρίς κενά... είναι σημαντικό ότι οι εκπαιδευτικοί – δάσκαλοι και καθηγητές – είναι στις τάξεις τους».
«Είναι άθλος γιατί η πολιτική κρίνεται σε συνθήκες μεγάλης κρίσης και οι καπετάνιοι στην φουρτούνα φαίνονται» είπε χαρακτηριστικά η υπουργός Παιδείας η οποία λίγο πριν είχε σβήσει από το χάρτη, δια των συγχωνεύσεων, 1350 περίπου σχολικές μονάδες.
Ήταν η χρονιά που χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών υπήρχαν μήνες μετά την έναρξη του σχολικού έτους, ενώ αντί για βιβλία, μοιράστηκαν... φωτοτυπίες.
Παράλληλα για να αντιμετωπιστούν τα χιλιάδες κενά που υποτίθεται ότι είχαν καλυφθεί, η Υπουργός Παιδείας δεν δίστασε να μετακινεί καθηγητές σε 4,5 και 6 σχολεία και να συγχωνεύει ακόμη και στα μέσα της σχολικής χρονιάς τμήματα, δημιουργώντας ασφυκτικές καταστάσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Θαύμα, θαύμα! Τα κενά στα σχολεία μειώθηκαν
Το ζήτημα των κενών στα σχολεία είναι ένα θέμα που απασχολεί μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια τη σχολική εκπαίδευση, χιλιάδες εκπαιδευτικούς και -βέβαια- εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές με τις οικογένειές τους, που σχεδόν έχουν «εθιστεί» σε μια πραγματικότητα που επιβάλλει για εβδομάδες -ακόμη και μήνες- μετά την έναρξη του σχολικού έτους, να λείπουν οι εκπαιδευτικοί που θα κάνουν μάθημα στα παιδιά τους.
Η πρόσφατη δήλωση του Νίκου Φίλη προφανώς, «συγγενεύει» με τις απατηλές δηλώσεις των προκάτοχών του. Η λογική του Υπουργείου Παιδείας είναι η παρακάτω: Όσες πιστώσεις διαθέτω, τόσα είναι και τα κενά! Είναι φανερό ότι μερικοί χρησιμοποιούν τους αριθμούς όπως ο μεθυσμένος το φανοστάτη: Όχι για να φωτιστεί αλλά για να στηριχθεί.
Ο υπουργός Παιδείας, σε ό,τι αφορά τους εκπαιδευτικούς ανέφερε πως έχει ήδη εξασφαλίσει πιστώσεις για 21.000 θέσεις αναπληρωτών.
Ωστόσο, όσοι δεν ανήκουν στην κατηγορία των λωτοφάγων, θυμούνται πολύ καλά ότι από το 2010 μέχρι σήμερα (επτά ολόκληρα χρόνια), η πολιτική των μη διορισμών εκπαιδευτικού προσωπικού στα σχολεία είχε ως συνέπεια αφενός την αποψίλωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, νηπιαγωγών, δασκάλων και καθηγητών (η μείωση έφτασε τις 35.000 εκπαιδευτικούς) και αφετέρου την απογείωση των κενών στις σχολικές μονάδες.
Το υπουργείο Παιδείας και οι σημερινοί και προηγούμενοι διαχειριστές του (Α. Διαμαντοπούλου, Κ. Αρβανιτόπουλος, Α. Λοβέρδος, Αρ. Μπαλτάς) επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που δημιουργούσε η πολιτική των ελάχιστων έως μηδενικών διορισμών με διάφορα αντιεκπαιδευτικά μέτρα: συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολείων (πάνω από 2.000 σχολεία εξαφανίστηκαν από τον χάρτη την περίοδο 2010–2014), αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα (27-30), κατάργηση ειδικοτήτων στην Επαγγελματική Εκπαίδευση, αύξηση του ωραρίου των καθηγητών και αλλαγές στο ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολείων.
Όλες οι παρεμβάσεις που έγιναν την περίοδο 2011 - 2016, σύμφωνα με τους Υπουργούς Παιδείας, έγιναν «για παιδαγωγικούς και εκπαιδευτικούς λόγους» και είχαν στόχο την «ποιοτικότερη εκπαίδευση».
Οι αναβαθμισμένες πολιτικές επικοινωνίας και οι «φαεινές» ιδέες αντιμετώπισης των κενών αποτέλεσαν τα μόνιμα καύσιμα για τις δηλώσεις, κάθε φορά, λίγο πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Και όλα αυτά όταν για 7η συνεχή χρονιά έχουμε μηδενικούς διορισμούς εκπαιδευτικών! Και όλα αυτά όταν μόλις πριν από ένα ακριβώς χρόνο το Υπουργείο πανηγύριζε για 20.000 διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών!
Ξανά, ξανά, ξανά
Όταν, λοιπόν ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι «φέτος επιτέλους επιστρέφουμε στην κανονικότητα». Μάλιστα. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε και να αποδεχτούμε ότι όλα αυτά που ζούμε είναι «κανονικά».
Από κει που μας λέγανε ότι οι πολιτικές που εφαρμόζουν τις εφαρμόζουν «γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς», τώρα μας λένε ότι έτσι πρέπει να είναι!
Ο πατέρας να αποδεχτεί ότι το κορίτσι του δεν θα δουλέψει γιατί αυτό είναι το «κανονικό», ότι οι δεκάδες χιλιάδες αδιόριστοι συνάδελφοί μας που μάτωσαν οι ίδιοι και οι γονείς τους για να σπουδάσουν δεν έχουν δικαίωμα να διεκδικούν μια θέση στο σχολείο αφού η πρόσληψή τους μπορεί «να βλάψει την ψυχική υγεία των μαθητών τους».
Να αποδεχτούμε ότι είναι εκτός νόμιμης συζήτησης τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών γιατί έρχονται «σε αντίθεση με τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών»! Να ξεχάσουμε δηλαδή το αυτονόητο ότι μορφωτικό δικαίωμα δεν υπάρχει χωρίς να υπάρχουν εκπαιδευτικοί!
Να αποδεχτούμε λοιπόν ότι είναι πια «κανονικότητα» οι μηδενικοί διορισμοί, η μείωση των προσλήψεων και των δαπανών για τα σχολεία, να μην υπάρχουν στελεχωμένες και μόνιμες δομές και προσωπικό για όλες τις εκπαιδευτικές ανάγκες.
«Κανονικότητα» είναι να υπάρχουν εκπαιδευτικοί που κομματιάζονται σε τρία και πέντε σχολεία, να κάνουν ό,τι μάθημα υπάρχει όπου υπάρχει, ζωές που μετριούνται σε ώρες στο myschool, εκπαιδευτικοί που θα μετακινούνται όπου ζητηθεί και όταν ζητηθεί, αρκεί την ημέρα του αγιασμού να παραταχθούν χαμογελαστοί για τη φωτογραφία των δελτίων ειδήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου